Healing of Extraction Sockets and Augmented Alveolar Defects Following 1-year Treatment with Bisphosphonate
تیم تحقیقاتی: دکتر آرش خجسته، دکتر حسین بهنیا، دکتر گلناز مراد، دکتر سید غزاله دشتی، دکتر محمدمهدی دهقان، دکتر شهریار شهاب، دکتر فاطمه مشهدی عباس.
این تحقیق یک مطالعه حیوانی است که بر روی ۱۲ سگ انجام شد و در قالب مقاله ای با همین عنوان در سال ۲۰۱۳ منتشر گردید.
در این مطالعه تاثیر درمان با آلندرونات( ALN) و پامیدرونات (PAM) بر بهبودی بافت نرم پس از استخراج دندان و همچنین ارتباط استفاده از بیسفوسفونات (BP) با بروز نکروز استخوان فک (BRONJ) ارزیابی شده است.
حیوانات به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. در گروه تجربی، بمدت یکسال، تعدادی تحت درمان با آلندرونات(ALN) و تعدادی تحت درمان با پامیدرونات (PAM) قرار گرفتند.
پروتکل جراحی شامل دو مرحله بود:
- در جراحی اول دندان پرمولر اول و دوم سمت راست خارج شد.
- پس از گذشت ۸ هفته، سطح باکال ۱۰ میلیمتر کاهش یافته و نقص سه دیواره (wall-3) در پرمولر ایجاد شده بود که با انجام جراحی دوم با ذرات منجمد استخوان معدنی انسانی پر شد.
در مدت یکسال درمان؛
- زخم در گروه کنترل بخوبی بهبود پیدا کرد و نسبت تشکیل استخوان ۱۸.۳۲٪ بود.
- در گروه تجربی تحت درمان با ALN بهبودی نسبی زخم حاصل شد اما نکروز در لبه بالایی آلوئول وجود داشت.
- در گروه تحت درمان PAM بافت نرم ضعیف شده و کاملا” از بین رفته و نکروز تمام استخوان آلوئولار را در بر گرفت.
- در گروه تجربی شواهدی از تشکیل استخوان در ناحیه اگمنت شده دیده نشد.
با توجه به اثر سرکوبگر بیسفوسفونات ها در روند بازسازی استخوان، استفاده طولانی مدت از آن مانع تشکیل و بازسازی استخوان شده و میتواند علاوه بر ایجاد اختلال در بهبودی بافت نرم پس از استخراج دندان، موجب بروز BORNJ نیز بشود.
